Het verhaal van de Formule 1 Grand Prix van de Verenigde Staten in 2005 mag bekend zijn. Het is de race die die boeken ingaat als de race met slechts zes deelnemers, allemaal startend op Bridgestone-banden.
De grote concurrent van Bridgestone, Michelin, is dat seizoen uiterst dominant. Op de Indianapolis Motor Speedway echter verkijken de Fransen zich lelijk op de kombocht van het circuit en dan met name op de krachten die daarbij op de band komen te staan.
Dat wordt eens te meer en vooral pijnlijk duidelijk als Ralf Schumacher in de tweede vrije training de controle over zijn Toyota verliest, ogenschijnlijk nadat de band linksachter het op had gegeven. Als na de sessie ook bij Michelin-gebruikers van andere teams gevaarlijke sporen in de banden gevonden worden, gaan alle alarmbellen rinkelen.
Michelin maakt duidelijk dat hun banden niet bestand zijn tegen de krachten van de kombocht en adviseert alle Michelin-teams niet te racen op de baan zoals hij is. Er wordt gesproken over het inbouwen van een tijdelijke chicane vóór de kombocht, maar daar wil met name FIA-kopstuk Charlie Whiting zijn vingers niet aan branden. Immers, dat zou niet de configuratie zijn van de baan die gehomologeerd is. Mocht er iets gebeuren in die chicane, dan lag zijn hoofd op het hakblok.
Ook andere suggesties, zoals het steeds door de pitlane rijden of het inschakelen van de pit limiter in de kombocht, komen er niet door. Onderling zijn alle teams het erover eens dat er niet geracet wordt als die bewuste chicane niet wordt ingebouwd, op één team na: Ferrari. De Scuderia is, misschien niet geheel onterecht, van mening dat problemen van andere teams niet het probleem van Ferrari zijn.
En dus wordt er wel gewoon gestart. Twintig coureurs vangen de opwarmronde aan, slechts zes coureurs zien we na één ronde terug op de startgrid. Het zijn de beide Ferrari’s, de beide Jordans en de beide Minardi’s van onder andere Christijan Albers.
De Michelin-coureurs draaien massaal rechtsaf de pits in. Vanaf de tribunes stijgt een luid boegeroep op. De F1 was bezig te proberen vaste voet aan de grond te krijgen in Amerika, maar de echte die hards die toen al langs de baan zaten, kregen een schijnvertoning voorgeschoteld. Ze uiten hun onvrede door blikjes bier en flesjes water op de baan te gooien, hetgeen bijna nog reden is om de race stil te leggen.
De race wordt gewonnen door Michael Schumacher. Het zou de enige overwinning van Ferrari dat jaar zijn. Rubens Barrichello wordt tweede, terwijl Tiago Monteiro voor Jordan derde wordt. In een tijd dat Minardi soms wat speldenprikjes uit kan delen in de achterhoede, moet Albers genoegen nemen met P5. Het zouden zijn eerste en enige WK-punten in de Formule 1 blijken te zijn.